ประตูบ้านคือจุดเริ่มต้นของทุกวัน หลายครั้งที่เดินผ่านประตูบานนี้ในยามเช้าและกลับเข้ามาอีกครั้งในยามค่ำ โดยที่ตัวตนของเราไม่ต่างไปจากเดิมมากนัก แต่มีบางครั้ง ที่เราเดินผ่านบานประตูนี้ไปเพื่อกลับมาเป็นคนใหม่ที่ไม่มีวันเหมือนเดิมตลอดกาล ในห้วงเวลาที่กำลังก้าวเท้าผ่านประตูบ้าน เราไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหน อย่างไร

การเดินทางคือการเคลื่อนตัวออกจากความคุ้นเคยไปสู่พื้นที่ซึ่งไม่เคยและไม่คุ้น หากอยากพบประสบการณ์ใหม่ ความเป็นไปได้ของตัวเอง และศักยภาพที่ไม่เคยจินตนาการถึง เราจำเป็นต้องพาตัวเองออกไปจากพื้นที่ปลอดภัย ออกจากบ้าน ออกจากสถานที่สุขสบายคล้ายรวงรัง แน่นอนว่า ปีกของนกย่อมมิได้มีไว้เพียงเพื่อยืดเส้นยืดสายในรังเล็ก หรือขยับขึ้นลงเล่นในกรงเหล็กเพียงแค่นั้น หากมีไว้เพื่อกางออกให้สุดเหยียด แล้วโผบินสู่ท้องฟ้าแห่งโอกาส พร้อมกับคำถามคาใจว่าฟ้ากว้างเพียงใด และ…

ฉันจะบินไปไกลได้แค่ไหนกัน

 

นักเดินทางมักพกคำถามออกจากบ้านติดตัวไปด้วยเสมอ ด้วยหวังว่าจะเจอคำตอบที่ปลายทาง คำถามสารพันเหล่านั้นเป็นแรงผลักดันให้ก้าวเท้าไป บ้างเป็นคำถามกับโลก บ้างเป็นคำถามกับตัวเอง และบ่อยครั้งที่คำถามคาใจเหล่านั้นได้รับคำตอบจากการที่ได้ออกไปเห็นโลกและเห็นตัวเองอย่างชัดเจนขึ้น

จะเป็นอย่างไร หากฉันได้ไปยืนตรงจุดนั้น

ฉันสามารถไปถึง ณ จุดนั้นได้ไหม

คำถามเช่นนี้ทำให้สองขาขยับเขยื้อนเพื่อเคลื่อนไปหาคำตอบ แม้คำตอบที่ได้มาจะต้องแลกด้วยความปลอดภัยและความสบายภายใต้หลังคาบ้านหลังเดิมก็ตาม

ทว่า, ความปลอดภัยมิใช่คำตอบของทุกอย่าง

การไม่เสี่ยงภัยทำให้หัวใจไม่แข็งแรง

การอยู่แต่บ้านย่อมทำให้ไม่เห็นโลก

และการไม่นำตัวเองไปอยู่ในจุดเสี่ยงภัยอาจทำให้ไม่รู้จักตนเอง

เหตุผลนานาประการข้างต้นส่งผลให้ผู้คนเปิดประตูบ้านออกมาทุกวัน

 

ประตูบ้านนับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ เมื่อเราอยู่ด้านใน เรามักตื่นเต้นที่จะเปิดมันออกไป แต่เมื่อเราอยู่ด้านนอก เราแทบทนไม่ไหวที่จะเปิดมันเพื่อเดินกลับเข้าไปหาความอบอุ่นคุ้นเคย

ก่อนจะเห็นความมหัศจรรย์ของการกลับเข้าบ้าน เราคงต้องเปิดประตูบานนี้ออกไปเผชิญโลกเสียก่อน ข้างนอกนั้นเต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่เคยและไม่คุ้น สิ่งเหล่านั้นมีน้ำหนักพอที่จะทำให้ไปเปิดประตูออกไปเท่าๆ กับที่ทำให้ไม่อยากเปิด แต่สุดท้ายแล้วหัวใจมักเรียกร้องจังหวะการเต้นที่ถี่รัวกว่าเดิมเสมอ

ประตูบ้านจึงเปิดออก

และโลกแห่งความไม่รู้ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า