เนปาลประมาณสะดือ

บันทึกการเดินทางไปฮ่องกงตามลำพัง ได้อารมณ์หว่องๆ เหมือนอยู่ในหนังเหงาๆ เวลาเดินทางคนเดียว สิ่งต่าง ๆ พูดเสียงดังกว่าปกติ หรือเพราะผมเงี่ยหูฟังมันมากเป็นพิเศษ จึงมักมี 'เรื่องธรรมดา' ติดอยู่ในซอกสมองจากการเดินทางคนเดียวเสมอ ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็น 'เรื่องพิเศษ' เมื่อเวลาผ่าน คล้ายกันกับหนังสือเล่มนี้ ผมออกจะเห็นมันเป็นบันทึกธรรมดา ๆ ที่สั้น ๆ ชิ้นหนึ่ง ผู้อ่านสามารถสำเร็จมันได้ภายในเวลาอันสั้น แต่-เรื่องราวเล็ก ๆ ธรรมดา ๆ บางเรื่อง เรากลับจดจำมันได้และนึกหวนถึงอยู่บ่อย ๆ

บุคคลเหล่านี้ล้วนใช้ชีวิตอยู่ในบรรยากาศแห่งความขัดแย้ง ชิงชัง สับสน วุ่นวาย ไม่ต่างจากพวกเราทุกคน เพียงแค่บางคนต่างยุคสมัยกันไป พวกเขาอึดอัดคับข้องใจและพยายามหาคำตอบให้ตัวเองในใจไม่ต่างกันจากพวกเรา ว่าควรใช้ชีวิตอยู่อย่างไรในยุคสมัยที่ ‘อยู่ยาก’ หากจะบอกว่าใครสักคน ‘อยู่เป็น’ คำนี้ควรมีความหมายว่าอย่างไรกันแน่ บุคคลเหล่านี้เป็นเสมือน ‘แสง’ ในยุคสมัยของพวกเขา บางแสงทอดยาวมาถึงปัจจุบันด้วยซ้ำไป แม้ต้องใช้ชีวิตอยู่ในยุคสมัยที่ยากลำบากเพียงใด พวกเขายังพยายามจุดแสงแห่งปัญญาขึ้นมา คุณค่าของแสงชนิดนี้คือ มันทำให้ผู้คนที่ได้สัมผัสรู้สึกว่า “ตัวฉันเองก็มีแสงเช่นกัน”