ชีวิตเมืองฝึกให้เราเสพติดความสะดวก แต่บ่อยครั้งที่ความสะดวกมิใช่ความสบาย แทนที่ชีวิตจะง่าย เรากลับต้องขวนขวายเพื่อให้ได้มาซึ่งความสะดวกนั้น อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ทำงานราวกับมีชีวิตโดยอัตโนมัติ ตั้งแต่โทรศัพท์มือถือ ไมโครเวฟ เครื่องซักผ้า ไล่เลยไปถึงคอมพิวเตอร์ หากมองอย่างผาดเผิน สิ่งเหล่านี้ดูคล้ายว่าจะทำให้ชีวิตดีขึ้น แต่เมื่อได้หยิบจับใช้สอยก็ปรากฏว่า หลายสิ่งกลับทำให้ชีวิตซับซ้อนยุ่งเหยิง มิต้องนับว่า กว่าจะได้สิ่งอำนวยความสะดวกเหล่านี้มา เราจะต้องเหนื่อยยากเพียงใดเพื่อหาเงินมาซื้อพวกมัน

ความสะดวกที่เพิ่มขึ้นโดยเทคโนโลยีบังคับให้เราต้องทำงานทุกที่ไปด้วย หากหลอดไฟทำให้มนุษย์ไม่หยุดทำงานตอนอาทิตย์ตกดิน อินเตอร์เน็ตและโลกออนไลน์ก็คงทำหน้าที่สลายเส้นแบ่งระหว่างชีวิตงานกับการพักผ่อน เราพกงานไปด้วยทุกที่ กล่องไปรษณีย์อิเล็กทรอนิกส์ก็ติดสอยห้อยตามให้คนอื่นทวงงานได้ตลอด ทุกที่คือที่ทำงาน-ฟังคล้ายจะสะดวก แต่นั่นมิใช่สิ่งที่สบายเลยสักนิด
หลายครั้งเราเพิ่มการงานให้ตัวเองโดยไม่จำเป็น การเล่นกลายเป็นภาระ เมื่อการเขียนสเตตัสในเฟซบุ๊ก ลงรูปอาหารทุกจานที่กิน ลงรูปไปเที่ยวทุกครั้งที่เดินทาง แต่งภาพให้สวยงามในอินสตาแกรม แชทกันในหัวข้อที่รอคุยตอนพบปะก็ได้ สิ่งเหล่านี้เริ่มต้นอาจเป็นความสนุกและผ่อนคลาย แต่แล้วมันก็ค่อยๆ กลายเป็นภาระหน้าที่ที่กัดกินเวลาว่างให้หายไปจากชีวิต บางคนเสพติดจนมิเป็นอันทำอะไร

ความเข้าใจตนเองมักเกิดขึ้นในห้วงแห่งความเงียบ เสียงอึกทึกของตัวหนังสือและรูปภาพบนหน้าจอย่อมมีผลต่อจิตใจ คล้ายผิวน้ำที่มีคลื่นกระเพื่อมอยู่ตลอดเวลา จนมิอาจสะท้อนความจริงให้เจ้าของหัวใจมองเห็น เราปฏิสัมพันธ์กับโลกมากขึ้น แต่เราปฏิสัมพันธ์กับตนเองน้อยลง ความสะดวกที่เพิ่มขึ้นกลับกัดกร่อนความสบาย อย่างน้อยก็ความสบายใจที่จะได้ใช้เวลาว่างนั่งเฉยๆ โดยไม่ต้องขยับขับเคลื่อนอะไร เพื่อให้ผิวน้ำในหัวใจสงบเรียบ ในห้วงเวลานั้นเองที่เราจะเห็นตัวเองชัดเจนขึ้น แต่มุนษย์สมัยใหม่ทำห้วงเวลาเช่นนี้หล่นหายไปเกือบหมดแล้ว

ความสงบกลายเป็นสิ่งน่ารังเกียจ ความเงียบกลายเป็นสิ่งที่ต้องหนีให้ห่าง เราไม่สามารถทนอยู่กับความเงียบนิ่งได้นาน ทุกคนทำราวกับว่า การนิ่งเงียบและการนั่งเฉยๆ เป็นบาปที่มิควรกระทำ ต้องทำลายมันทุกครั้งที่เจอ ในวงสนทนาจึงต้องการบทสนทนาที่เฮฮาครื้นเครงมากกว่าคร่ำเคร่งจริงจัง ทั้งที่การพูดคุยแผ่วเบาอาจทำให้เราค้นพบด้านลึกของกันและกัน แน่นอนว่า การสังสรรค์เป็นสิ่งที่ทำให้อายุยืน แต่การคุยลึกซึ้งก็ทำให้อายุยืนอย่างมีความหมาย คนเรามิได้มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อสนุกสนานไปวันๆ เท่านั้นมิใช่หรือ
หากมิใช่ผู้บรรลุธรรม ความเงียบด้านในนั้นต้องการความเงียบด้านนอกอยู่มิใช่น้อย หากชีวิตเต็มไปด้วยสิ่งอึกทึกครึกโครม จิตใจด้านในจะหาความสงบเงียบจากสิ่งใดเล่า

ความสงบจึงแยกตัวออกจากความสะดวก และความสะดวกก็ใช่ว่าจะมาพร้อมกับความสบายเสมอไป หลายครั้งความลำบากนี่เองที่ทำให้ใจสงบ เพื่อพบอุปสรรคปัญหาที่ต้องฝ่าข้ามไป จิตใจตัดสิ่งรบกวนทั้งหมดเพื่อรวบรวมสมาธิกับอุปสรรคตรงหน้า ในห้วงเวลาที่สองขาก้าวย่างไปบนก้อนหินทีละก้อน ทีละก้อน เพื่อข้ามลำธารเล็กๆ นั้น จิตใจย่อมจดจ่ออยู่กับปัจจุบันขณะ วางอดีตไว้บนฝั่งที่ข้ามมา วางอนาคตไว้บนฝั่งที่กำลังจะข้ามไป ปัจจุบันคือก้าวซ้ายขวาที่กำลังเคลื่อนไปบนก้อนหินเท่านั้น นี่ย่อมมิใช่ความสะดวก หากคือความสงบ เป็นสิ่งที่เราอาจหาไม่ได้บนบันไดเลื่อนที่เราสามารถเคลื่อนตัวไปข้างหน้าหรือขึ้นข้างบนได้โดยไม่ต้องจดจ่อกับตัวเอง

หากแยกแยะความสะดวก ความสบาย และความสงบออกจากกันได้ เราอาจพบว่า คำถามที่เราน่าส่องกระจกถามตัวเองก็คือ ชีวิตต้องการสิ่งใดในสามสิ่งนี้ และที่ผ่านมาเราใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งใด ใช่หรือไม่ว่า เราอาจสะดวกแต่ไม่สงบจึงไม่สบาย หรือแท้จริงแล้วเราต้องการความสงบเพื่อใจสบายโดยที่กายไม่ต้องสะดวก ในความหมายว่า มิจำเป็นต้องมีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างพร้อมสรรพ ไม่ต้องขยับมือไม้บนจอตลอดเวลาดังที่คนอื่นทำ กระทั่งการอนุญาตให้ตนเองได้มีช่วงเวลาที่ไม่ต้องทำอะไรเลยบ้าง นั่นอาจเป็นหนทางเพื่อพบความสงบโดยไม่ต้องสาวเท้าเข้าหา

ในป่าไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ต ไม่มีไฟฟ้า อุปกรณ์ที่พกมากลายเป็นของไร้ค่าไปในทันที แน่นอนว่ามันไม่ใช่ชีวิตที่สะดวกหากเทียบกับชีวิตเมือง แต่แล้วแทบทุกคนก็ได้สัมผัสชีวิตอีกแบบที่สงบเงียบและเรียบง่ายกว่า พบว่าเรามีเวลาเหลือ เพื่อเอนหลังมองเงาไม้ที่มีแสงแดดประดับตามร่องรูระหว่างใบ นั่งนิ่งๆ ให้สายลมโลมไล้ให้คลายร้อน จ้องมองตาของคู่สนทนาแบบประโยคต่อประโยค มีเวลายิ้ม มีเวลาหัวเราะ ไม่ยุ่งจนลืมความสุขง่ายๆ และความสบายใจที่ไม่ต้องอาศัยสิ่งของหรือเทคโนโลยี โลกมีของขวัญให้กับผู้รู้จักพอเสมอ

แล้วเรามักจะเจอคำตอบว่า ชีวิตที่แท้นั้นไม่ซับซ้อน
ระหว่างนั่งนอนอยู่กับความสบายที่ไม่สะดวกอยู่นั่นเอง บางคำถามดังก้องขึ้นในความสงบ
ชีวิตซับซ้อนโดยตัวมันเองหรือเราทำให้มันซับซ้อน?